*
بخشِ دوم :
*قسمتِ اولِ بیوگرافیِ هیتلر*
عجیب آنکه آدولف هیتلر مردی که آلمان را از وضعیتِ فلاکت بارش خارج کرد.در ثروت وقدرت به دنیا نیامده بود..چنانکه یکی از تاریخدانان مینویسد: آدولف هیتلر در اصل یک آدم معمولی بود...
*سالهای نخستین*
آدولف هیتلر که در سال 1889 متولد شد فرزند چهارم کلارا وآلویس هیتلر اهل اتریش بود. آلویس کارمند گمرک اتریش بود او برای خانواده اش زندگی راحتی فراهم کرده بود و اصرار داشت آدولفِ جوان در مدرسه خوب درس بخواند تا وقتی بزرگ شد بتواند شلغ خوبی به دست آورد اما آدولف هرچند به اندازه ی کافی باهوش بود , سخت کوش نبود در مدرسه در برخی از درسها آنقدر تلاش میکرد تا قبول شود اما برای درسهایی که جذبش نمیکرد وقت نمیگذاشت سالها بعد همکلاسیهای سابقش به یاد می آوردند که آدولف چگونه معلمانش را دست می انداخت و برای شادیهای پسر بچه های دیگر در دفترچه ی خود طرحهای زننده ای از آنها می کشید. یکی از معلمانش هیتلر جوان را در دبیرستان به نحو بارزی پرخاشگر, خودسر, خودپسند و تندخو ارزیابی کرد که در سازگاری با مدرسه آشکارا مشکل داشت.
آدولف دلیلی واقعی برای ماندن در دبیرستان نمی دید.او در 16 سالگی مدرسه را ترک کرد. بدون گرفتنِ دیپلم که یافتنِ شغل را برای او آسانتر میکرد. البته برایش فرقی هم نمیکرد چون او اغلب رنجبرانی را که به داشتنِ شغلی در پشت میز و دستور گرفتن از دیگران راضی بودند مسخره میکرد و تاکید داشت که این برایش زندگی نمیشود .
*ترکِ خانه*
آدولف پس از ترک دبیرستان هیچ نقشه ای نداشت در عوض وقتِ آزادِ نامحدود خود را کم و بیش بدون دغدغه میگذراند یک تاریخدان خاطر نشان میکند که او در خانه ول میگشت, از غذاهایی که مادر مهربانش برایش میپخت لذت میبرد و تمام شب را بیدار میماند و غرق در کتابهای بیشمار درباره ی هنر, تاریخ و امور نظامی ,همینطور قصه های کاملا سرسری درباره ی کابویی ها و سرخ پوستان نوشته ی کارمای نویسنده ی آلمانی که هرگز به آن سوی اقیانوس اطلس پا نگذاشته بود میشد .
خواهر بزرگترِ آدولف و شوهرخواهرش فکر میکردند او دارد از مادرش سواستفاده میکند و اصرار داشتند که او آدولف را وادار کند که از خانه برود و دستِ کم کاری برای خودش دست و پا کند. مادر آدولف قبول کرد که مخارج رفتن او را به وین و نام نویسی در مدرسه هنر به عهده بگیرد.
هیتلر در سپتامبر 1907 خانه را ترک کرد و تمام پولی را که پدرش که چند سال قبل مرده بود برایش به ارث گذاشته بود با خود برد وجهی که مادرش تقبل کرده بود برای پرداختِ شهریه و هزینه ی شبانه روزی در مدرسه هنر در وین کافی بود او تصمیم داشت در آنجا تحصیل کند و به زودی هنرمند مشهوری شود.
مدرسه ی هنرهای زیبایِ وین شرایطِ ورودیِ سفت و سختی داشت پس از گرفتن یک آزمونِ ورودی از هر داوطلب خواسته میشد چند طراحی یا نقاشی که نمایانگر داستانهای انجیل نظیرِ طوفان نوح , تصلیب ِعیسی و آفرینش باشد ارائه کند.
طراحیهای هیتلر به او بازگردانده شد با این اظهارِ نظر که آنها بیش از حد تصنعی و بی روح اند,تقاضای او رد شد او ماه ها بعد دوباره تلاش کرد اینبار حتی در آزمون ورودی رد شد. مشاوری در مدرسه نظر داد که استعداد هیتلر بیشتر مناسب تحصیل در معماری هست و به او گفت که تقاضای ورود به آن مدرسه را بکند. متاسفانه از آنجا که هیتلر گواهیِ ترک تحصیل از دبیرستانش را نداشت مدرسه معماری حتی تقاضای او را مورد بررسی قرار نداد به نظر می رسید که پیشینه ی او به عنوانِ هنرمند پیش از آنکه به راستی آغاز شده باشد به پایان رسیده است این ردِ تقاضا هیتلر را از پای درآورد او روی این حساب کرده بود که نقاشِ مشهوری شود اما اینک دیگر امیدی به آن نداشت چنانکه تاریخدانی مینویسد نه امیدی داشت نه آینده ای دیواری را مقابلِ خود میدید بدون هیچ روزن یا پنجره ای.
آدولف هیتلرِ جوان که نتوانسته بود به مدرسه راه یابد به خیلِ ترکِ تحصل کرده های بیکار پیوست.پس از چند ماهی پولش ته کشید. از آنجا که نمیخواست به دنبالِ کارِ دائمی برود راهی برای کسبِ در آمد نداشت.
همانطور که بعدها به یاد می آورد این دلگیرترین دوره ی زندگی اش بود گاهی با آبرنگ کارت پستال می کشید و با فروختن آنها در خیابان پول اندکی به دست می آورد چندین پوستر تبلیغی صابون , سیگار و پودر ضد بو نیز کشیده بود چنین کاری با رویای او که میخواست هنرمند مشهوری شود خیلی فاصله داشت اما به او این امکان میداد که در هتلی ارزان قیمت اتاقی اجاره کند و یک کارت سوخت برای شام اش بخرد. وقتی نمی توانست کارت پستالهایش را بفروشد بدون غذا یا سرپناه میماند بیش از 5 ماه در وین ماند از یک اتاق ارزان قیمت به اتاقی دیگر رفت بر درگاه ها یا روی نیمکت خوابید گاهی میتوانست در پایین شهر جایی برای خواب پیدا کند جایی که به گزارش یکی از تاریخدانان دوشی میگرفت لباسهایش ضدعفونی میشد و در تختِ خوابی آهنی با فنرهای سیمی که دو ملافه ی قهوه ای آن را میپوشانید میخوابید و لباسهایش را به جای بالشت زیرِ سرش میگذاشت تنها غذایی که فراهم میشد نان و آش بود.
*شناساییِ بلاگردان ها*
هرچند هیتلر علاقه مند نبود دنبالِ کارِ دائمی بگردد در طول روز خود را مشغول نگه میداشت. وقت زیادی را در موزه ها صرف میکرد تا هروقت توان تهیه بلیطی ارزان قیمتی را داشت به او اجازه میداد در عقب سالن تئاتر بایستد. به دیدن اپرای رسمی می رفت, کتابخانه ی عمومی نیز یکی از پاتوق هایش درطولِ روزهایش در وین بود. از راه مطالعه طی این مدت بود که هیتلر برای نخستین بار با عقاید افراطیِ مربوط به اتحاد آلمانی ها یا پانژرمنیسم که در آن شهر رایج بود برخورد کرد نظریه ی پانژرمنیسم از این طرفداری میکرد که همه ی ژرمن های اروپا باید در یک امپراطوریِ بزرگ و واحد متحد شوند که این نظریه بر آن بود که مردم ژرمن یا آلمان از نظر زیبایی بدن,هوش واصالت برترند.مردم ژرمن که گاهی به عنوان نژاد آریایی از آنها یاد میشد از نظر پانژرمنیسم ها خالص تر از همه ی مردم های روی زمین بودند . کسانی که به پانژرمنیسم اعتقاد داشتند فرمانروایان آن زمان اتریش را به خاطر اینکه اجازه میدادند به غیرِ ژرمن ها نظیرِ ایتالیایی ها چک ها, روس ها و لهستانی ها در آن کشور زندگی کنند مورد انتقاد قرار میدادند وبا اینکه پانژرمنیسم ها به همه ی این گروه های دیگر با بدگمانی و نفرت مینگریستند اما منفورترین گروه از نظرِ آنها یهودیان بودند. یهودیان بخاطر اینکه دینشان با دین اکثریت مسیحی فرق داشت طی قرن ها در بیشتر نقاط اروپا تحت پیگرد و آزار قرار گرفته بودند یکی از تاریخدانان مینویسد گفته میشد یهودیان مسیح را کشته اند , شیطان را میپرستند و در مراسم خود از خون کودکان مسیحی به قتل رسیده استفاده میکنند هرچند امروزه چنین اتهام هایی چرند و کذب به حساب می آید, در اوایل قرن بیستم بسیاری از مردم به چنین عقایدی باور داشتند . زمانی که هیتلر در وین زندگی میکرد کتابهای یهود ستیزانه به وفور در معرض فروش قرار میگرفت در واقع تاریخدانان توافق دارند که وین یهودستیزترین شهر در اروپای غربی بود شاید به این دلیل که بسیاری از یهودیان از بخش های شرقی اروپا وارد وین شده بودند.
در ظرفِ 50 سال جمعیت یهودیِ وین نزدیکِ 6% افزایش یافته بود و برخی از مردم ژرمن از این رقم احساس خطر میکردند .
تاریخدان جان کیبن مینویسد: یهودیانِ فقیر ازجارِ شدید و اجتماعیِ وینی ها را برمی انگیختند. یهودیان ثروتمند در آنها کینه ایجاد میکردند.یهودیان یک بلاگردانِ دم دست بودند مردمی که میشد به خاطر تمام مشکلات دنیا انها را مقصر شناخت و برای جوان آس و پاسی چون آدولف هیتلر یهودیان آماجِ آسانی برای جبرانِ تلخ کامی و سرخوردگی گشته بود.
هیتلر در زندگی نامه اش درباره ی نخستین اثرپذیری اش از یک یهودی در وین چنین نوشت: یک روز ناگهان با پدیده ای در قبای بلند و با حلقه های گیسوی سیاهِ آویخته شده مواجه شدم , نخستین فکرم این بود,این یک یهودی است دزدکی و با احتیاط آن مرد را ورنداز کردم اما هرچه بیشتر به این قیافه ی عجیب خیره شدم و قسمت به قسمت آن را وارسی کردم این پرسش بیشتر در مغزم شکل گرفت , آیا این یک آلمانی است؟ برای اینکه تردیدهایم برطرف شود به کتابها مراجعه کردم برای نخستین بار در زندگی چند جزوه ی ضدِ یهودی را به چند پنی خریدم .
او از چنین عقاید یهودی ستیزانه ای برای توجیه تمام گرفتاریهای زندگی اش استفاده کرد و نتیجه گرفت که این یهودیان بودند که باعث شدند او در کسب پذیرش در مدرسه ی هنر ناکام شود, این یهودیان ثروتمند بودند که پول و بانکها را در اختیار داشتند و کسانی چون او را در کام قفر نگه میداشتند این روشنفکران تندروی یهودی بودند که سبب ناآرامیِ سیاسی در تمامِ شهرهای اروپا میشدند و هرچه بیشتر به این توجیه و تحلیل فکر میکرد و هرچه ادبیات پر از نفرت ضد یهودی بیشتری را میخواند همه ی اینها بیشتر در نظرش باورپذیر می آمد.
*به سوی ارتش*
در اوایل سال 1913 هیتلر از وین به شهر مونیخ در آلمان نقل مکان کرد.هرچند مونیخ به اندازه ی وین بزرگ و پر زرق و برق نبود,هیتلر خود را در آلمان خوشحال تر احساس میکرد به نظرش در وین تعداد غیر آلمانی ها بیش از اندازه زیاد بود و آنها داشتند اتریش را به تباهی میکشاندند.آلبرت مارین مینویسد او به آلمان به مسابه ی آخرین پایگاهِ آریایی ها پناهگاهی برای کسانی نظیرِ خودش مینگریست.هرچند زندگی در مونیخ برای هیتلر آسان تر نبود حادثه ای رخ داد که زندگیِ او را تا حد زیادی تغییر داد. در سال 1914 جنگ جهانی اول آغاز شد در حالی که اکثر مردم از فکر جنگ جهانی اول متوحش و اندوهگین بودند , هیتلر خوشحال بود.آنچه او را خشنود میساخت بویژه این بود که میتوانست در ارتش آلمان نام نویسی کند او سالها بعد نوشت : برای من این ساعت ها به منزله ی رهایی از رنج و اندوهی بود که طی روزهای جوانی ام بر من سنگینی میکرد, از اینکه تصدیق کنم که شور و هیجان مرا از خود بیخود کرد شرمنده نیستم , به زانو افتادم و از صمیمِ قلب خدا را شکرگزاری کردم که این لطف را شاملِ حالم کرده بود که در این زمان زندگی کنم .
هرچند هیتلر در زندگیِ غیرِ نظامی اش تا حدی با ناکامی روبرو شده بود ,سرباز خوبی شده بود,او درجه ی سلجوقه ای گرفت و در 47 نبرد در جبهه ی غرب به عنوانِ دونده ی پیام رسان خدمت کرد که وظیفه اش رساندنِ پیام ها به عقب و جلو بینِ خطوط ِ جلو و افسرانِ خطِ عقبِ جبهه بود.
چنانکه یک تاریخدان مینویسد:قطعه زمینِ بین سنگر و پایگاه توپخانه زیرِ آتش سنگینِ مسلسل های انگلیسی بود و دونده ی پیام رسان که از این قطعه زمین عبور میکرد می بایست به راستی مردِ بسیار شجاعی باشد.
هیتلر بی نهایت شجاع بود و اغلب برای ماموریت های بسیار خطرناکی که دیگر دوندگان پیام رسان میکوشیدند از آنها اجتناب کنند,داوطلب میشد.شجاعتش طیِ یکی از این ماموریت ها صلیبِ آهنین را نصیبش کرد که یک مدالِ شجاعتِ بسیار با ارزش بود که به ندرت به سلجوقه ها داده میشد اما هرچند کارهای جسورانه ی هیتلر برایش احترام به ارمغان می آورد , باز هم کسانی که به همراهِ او خدمت میکردند , او را آدمِ عجیب و غریبی تلقی میکردند مثلا برخی از سربازانِ هم واحدِ او برایشان عجیب بود که هیتلر اینقدر از جنگ لذت میبرد . ......
بخش سوم در هفته بعد در پیج گذاشته می شود.
نویسنده کتاب: گیل استوارت
Tuesday, February 26, 2013
امپراطوریِ هیتلر بخش دوم
*
*
بخشِ دوم :
*قسمتِ اولِ بیوگرافیِ هیتلر*
عجیب آنکه آدولف هیتلر مردی که آلمان را از وضعیتِ فلاکت بارش خارج کرد.در ثروت وقدرت به دنیا نیامده بود..چنانکه یکی از تاریخدانان مینویسد: آدولف هیتلر در اصل یک آدم معمولی بود...
*سالهای نخستین*
آدولف هیتلر که در سال 1889 متولد شد فرزند چهارم کلارا وآلویس هیتلر اهل اتریش بود. آلویس کارمند گمرک اتریش بود او برای خانواده اش زندگی راحتی فراهم کرده بود و اصرار داشت آدولفِ جوان در مدرسه خوب درس بخواند تا وقتی بزرگ شد بتواند شلغ خوبی به دست آورد اما آدولف هرچند به اندازه ی کافی باهوش بود , سخت کوش نبود در مدرسه در برخی از درسها آنقدر تلاش میکرد تا قبول شود اما برای درسهایی که جذبش نمیکرد وقت نمیگذاشت سالها بعد همکلاسیهای سابقش به یاد می آوردند که آدولف چگونه معلمانش را دست می انداخت و برای شادیهای پسر بچه های دیگر در دفترچه ی خود طرحهای زننده ای از آنها می کشید. یکی از معلمانش هیتلر جوان را در دبیرستان به نحو بارزی پرخاشگر, خودسر, خودپسند و تندخو ارزیابی کرد که در سازگاری با مدرسه آشکارا مشکل داشت.
آدولف دلیلی واقعی برای ماندن در دبیرستان نمی دید.او در 16 سالگی مدرسه را ترک کرد. بدون گرفتنِ دیپلم که یافتنِ شغل را برای او آسانتر میکرد. البته برایش فرقی هم نمیکرد چون او اغلب رنجبرانی را که به داشتنِ شغلی در پشت میز و دستور گرفتن از دیگران راضی بودند مسخره میکرد و تاکید داشت که این برایش زندگی نمیشود .
*ترکِ خانه*
آدولف پس از ترک دبیرستان هیچ نقشه ای نداشت در عوض وقتِ آزادِ نامحدود خود را کم و بیش بدون دغدغه میگذراند یک تاریخدان خاطر نشان میکند که او در خانه ول میگشت, از غذاهایی که مادر مهربانش برایش میپخت لذت میبرد و تمام شب را بیدار میماند و غرق در کتابهای بیشمار درباره ی هنر, تاریخ و امور نظامی ,همینطور قصه های کاملا سرسری درباره ی کابویی ها و سرخ پوستان نوشته ی کارمای نویسنده ی آلمانی که هرگز به آن سوی اقیانوس اطلس پا نگذاشته بود میشد .
خواهر بزرگترِ آدولف و شوهرخواهرش فکر میکردند او دارد از مادرش سواستفاده میکند و اصرار داشتند که او آدولف را وادار کند که از خانه برود و دستِ کم کاری برای خودش دست و پا کند. مادر آدولف قبول کرد که مخارج رفتن او را به وین و نام نویسی در مدرسه هنر به عهده بگیرد.
هیتلر در سپتامبر 1907 خانه را ترک کرد و تمام پولی را که پدرش که چند سال قبل مرده بود برایش به ارث گذاشته بود با خود برد وجهی که مادرش تقبل کرده بود برای پرداختِ شهریه و هزینه ی شبانه روزی در مدرسه هنر در وین کافی بود او تصمیم داشت در آنجا تحصیل کند و به زودی هنرمند مشهوری شود.
مدرسه ی هنرهای زیبایِ وین شرایطِ ورودیِ سفت و سختی داشت پس از گرفتن یک آزمونِ ورودی از هر داوطلب خواسته میشد چند طراحی یا نقاشی که نمایانگر داستانهای انجیل نظیرِ طوفان نوح , تصلیب ِعیسی و آفرینش باشد ارائه کند.
طراحیهای هیتلر به او بازگردانده شد با این اظهارِ نظر که آنها بیش از حد تصنعی و بی روح اند,تقاضای او رد شد او ماه ها بعد دوباره تلاش کرد اینبار حتی در آزمون ورودی رد شد. مشاوری در مدرسه نظر داد که استعداد هیتلر بیشتر مناسب تحصیل در معماری هست و به او گفت که تقاضای ورود به آن مدرسه را بکند. متاسفانه از آنجا که هیتلر گواهیِ ترک تحصیل از دبیرستانش را نداشت مدرسه معماری حتی تقاضای او را مورد بررسی قرار نداد به نظر می رسید که پیشینه ی او به عنوانِ هنرمند پیش از آنکه به راستی آغاز شده باشد به پایان رسیده است این ردِ تقاضا هیتلر را از پای درآورد او روی این حساب کرده بود که نقاشِ مشهوری شود اما اینک دیگر امیدی به آن نداشت چنانکه تاریخدانی مینویسد نه امیدی داشت نه آینده ای دیواری را مقابلِ خود میدید بدون هیچ روزن یا پنجره ای.
آدولف هیتلرِ جوان که نتوانسته بود به مدرسه راه یابد به خیلِ ترکِ تحصل کرده های بیکار پیوست.پس از چند ماهی پولش ته کشید. از آنجا که نمیخواست به دنبالِ کارِ دائمی برود راهی برای کسبِ در آمد نداشت.
همانطور که بعدها به یاد می آورد این دلگیرترین دوره ی زندگی اش بود گاهی با آبرنگ کارت پستال می کشید و با فروختن آنها در خیابان پول اندکی به دست می آورد چندین پوستر تبلیغی صابون , سیگار و پودر ضد بو نیز کشیده بود چنین کاری با رویای او که میخواست هنرمند مشهوری شود خیلی فاصله داشت اما به او این امکان میداد که در هتلی ارزان قیمت اتاقی اجاره کند و یک کارت سوخت برای شام اش بخرد. وقتی نمی توانست کارت پستالهایش را بفروشد بدون غذا یا سرپناه میماند بیش از 5 ماه در وین ماند از یک اتاق ارزان قیمت به اتاقی دیگر رفت بر درگاه ها یا روی نیمکت خوابید گاهی میتوانست در پایین شهر جایی برای خواب پیدا کند جایی که به گزارش یکی از تاریخدانان دوشی میگرفت لباسهایش ضدعفونی میشد و در تختِ خوابی آهنی با فنرهای سیمی که دو ملافه ی قهوه ای آن را میپوشانید میخوابید و لباسهایش را به جای بالشت زیرِ سرش میگذاشت تنها غذایی که فراهم میشد نان و آش بود.
*شناساییِ بلاگردان ها*
هرچند هیتلر علاقه مند نبود دنبالِ کارِ دائمی بگردد در طول روز خود را مشغول نگه میداشت. وقت زیادی را در موزه ها صرف میکرد تا هروقت توان تهیه بلیطی ارزان قیمتی را داشت به او اجازه میداد در عقب سالن تئاتر بایستد. به دیدن اپرای رسمی می رفت, کتابخانه ی عمومی نیز یکی از پاتوق هایش درطولِ روزهایش در وین بود. از راه مطالعه طی این مدت بود که هیتلر برای نخستین بار با عقاید افراطیِ مربوط به اتحاد آلمانی ها یا پانژرمنیسم که در آن شهر رایج بود برخورد کرد نظریه ی پانژرمنیسم از این طرفداری میکرد که همه ی ژرمن های اروپا باید در یک امپراطوریِ بزرگ و واحد متحد شوند که این نظریه بر آن بود که مردم ژرمن یا آلمان از نظر زیبایی بدن,هوش واصالت برترند.مردم ژرمن که گاهی به عنوان نژاد آریایی از آنها یاد میشد از نظر پانژرمنیسم ها خالص تر از همه ی مردم های روی زمین بودند . کسانی که به پانژرمنیسم اعتقاد داشتند فرمانروایان آن زمان اتریش را به خاطر اینکه اجازه میدادند به غیرِ ژرمن ها نظیرِ ایتالیایی ها چک ها, روس ها و لهستانی ها در آن کشور زندگی کنند مورد انتقاد قرار میدادند وبا اینکه پانژرمنیسم ها به همه ی این گروه های دیگر با بدگمانی و نفرت مینگریستند اما منفورترین گروه از نظرِ آنها یهودیان بودند. یهودیان بخاطر اینکه دینشان با دین اکثریت مسیحی فرق داشت طی قرن ها در بیشتر نقاط اروپا تحت پیگرد و آزار قرار گرفته بودند یکی از تاریخدانان مینویسد گفته میشد یهودیان مسیح را کشته اند , شیطان را میپرستند و در مراسم خود از خون کودکان مسیحی به قتل رسیده استفاده میکنند هرچند امروزه چنین اتهام هایی چرند و کذب به حساب می آید, در اوایل قرن بیستم بسیاری از مردم به چنین عقایدی باور داشتند . زمانی که هیتلر در وین زندگی میکرد کتابهای یهود ستیزانه به وفور در معرض فروش قرار میگرفت در واقع تاریخدانان توافق دارند که وین یهودستیزترین شهر در اروپای غربی بود شاید به این دلیل که بسیاری از یهودیان از بخش های شرقی اروپا وارد وین شده بودند.
در ظرفِ 50 سال جمعیت یهودیِ وین نزدیکِ 6% افزایش یافته بود و برخی از مردم ژرمن از این رقم احساس خطر میکردند .
تاریخدان جان کیبن مینویسد: یهودیانِ فقیر ازجارِ شدید و اجتماعیِ وینی ها را برمی انگیختند. یهودیان ثروتمند در آنها کینه ایجاد میکردند.یهودیان یک بلاگردانِ دم دست بودند مردمی که میشد به خاطر تمام مشکلات دنیا انها را مقصر شناخت و برای جوان آس و پاسی چون آدولف هیتلر یهودیان آماجِ آسانی برای جبرانِ تلخ کامی و سرخوردگی گشته بود.
هیتلر در زندگی نامه اش درباره ی نخستین اثرپذیری اش از یک یهودی در وین چنین نوشت: یک روز ناگهان با پدیده ای در قبای بلند و با حلقه های گیسوی سیاهِ آویخته شده مواجه شدم , نخستین فکرم این بود,این یک یهودی است دزدکی و با احتیاط آن مرد را ورنداز کردم اما هرچه بیشتر به این قیافه ی عجیب خیره شدم و قسمت به قسمت آن را وارسی کردم این پرسش بیشتر در مغزم شکل گرفت , آیا این یک آلمانی است؟ برای اینکه تردیدهایم برطرف شود به کتابها مراجعه کردم برای نخستین بار در زندگی چند جزوه ی ضدِ یهودی را به چند پنی خریدم .
او از چنین عقاید یهودی ستیزانه ای برای توجیه تمام گرفتاریهای زندگی اش استفاده کرد و نتیجه گرفت که این یهودیان بودند که باعث شدند او در کسب پذیرش در مدرسه ی هنر ناکام شود, این یهودیان ثروتمند بودند که پول و بانکها را در اختیار داشتند و کسانی چون او را در کام قفر نگه میداشتند این روشنفکران تندروی یهودی بودند که سبب ناآرامیِ سیاسی در تمامِ شهرهای اروپا میشدند و هرچه بیشتر به این توجیه و تحلیل فکر میکرد و هرچه ادبیات پر از نفرت ضد یهودی بیشتری را میخواند همه ی اینها بیشتر در نظرش باورپذیر می آمد.
*به سوی ارتش*
در اوایل سال 1913 هیتلر از وین به شهر مونیخ در آلمان نقل مکان کرد.هرچند مونیخ به اندازه ی وین بزرگ و پر زرق و برق نبود,هیتلر خود را در آلمان خوشحال تر احساس میکرد به نظرش در وین تعداد غیر آلمانی ها بیش از اندازه زیاد بود و آنها داشتند اتریش را به تباهی میکشاندند.آلبرت مارین مینویسد او به آلمان به مسابه ی آخرین پایگاهِ آریایی ها پناهگاهی برای کسانی نظیرِ خودش مینگریست.هرچند زندگی در مونیخ برای هیتلر آسان تر نبود حادثه ای رخ داد که زندگیِ او را تا حد زیادی تغییر داد. در سال 1914 جنگ جهانی اول آغاز شد در حالی که اکثر مردم از فکر جنگ جهانی اول متوحش و اندوهگین بودند , هیتلر خوشحال بود.آنچه او را خشنود میساخت بویژه این بود که میتوانست در ارتش آلمان نام نویسی کند او سالها بعد نوشت : برای من این ساعت ها به منزله ی رهایی از رنج و اندوهی بود که طی روزهای جوانی ام بر من سنگینی میکرد, از اینکه تصدیق کنم که شور و هیجان مرا از خود بیخود کرد شرمنده نیستم , به زانو افتادم و از صمیمِ قلب خدا را شکرگزاری کردم که این لطف را شاملِ حالم کرده بود که در این زمان زندگی کنم .
هرچند هیتلر در زندگیِ غیرِ نظامی اش تا حدی با ناکامی روبرو شده بود ,سرباز خوبی شده بود,او درجه ی سلجوقه ای گرفت و در 47 نبرد در جبهه ی غرب به عنوانِ دونده ی پیام رسان خدمت کرد که وظیفه اش رساندنِ پیام ها به عقب و جلو بینِ خطوط ِ جلو و افسرانِ خطِ عقبِ جبهه بود.
چنانکه یک تاریخدان مینویسد:قطعه زمینِ بین سنگر و پایگاه توپخانه زیرِ آتش سنگینِ مسلسل های انگلیسی بود و دونده ی پیام رسان که از این قطعه زمین عبور میکرد می بایست به راستی مردِ بسیار شجاعی باشد.
هیتلر بی نهایت شجاع بود و اغلب برای ماموریت های بسیار خطرناکی که دیگر دوندگان پیام رسان میکوشیدند از آنها اجتناب کنند,داوطلب میشد.شجاعتش طیِ یکی از این ماموریت ها صلیبِ آهنین را نصیبش کرد که یک مدالِ شجاعتِ بسیار با ارزش بود که به ندرت به سلجوقه ها داده میشد اما هرچند کارهای جسورانه ی هیتلر برایش احترام به ارمغان می آورد , باز هم کسانی که به همراهِ او خدمت میکردند , او را آدمِ عجیب و غریبی تلقی میکردند مثلا برخی از سربازانِ هم واحدِ او برایشان عجیب بود که هیتلر اینقدر از جنگ لذت میبرد . ......
بخش سوم در هفته بعد در پیج گذاشته می شود.
نویسنده کتاب: گیل استوارت
*
بخشِ دوم :
*قسمتِ اولِ بیوگرافیِ هیتلر*
عجیب آنکه آدولف هیتلر مردی که آلمان را از وضعیتِ فلاکت بارش خارج کرد.در ثروت وقدرت به دنیا نیامده بود..چنانکه یکی از تاریخدانان مینویسد: آدولف هیتلر در اصل یک آدم معمولی بود...
*سالهای نخستین*
آدولف هیتلر که در سال 1889 متولد شد فرزند چهارم کلارا وآلویس هیتلر اهل اتریش بود. آلویس کارمند گمرک اتریش بود او برای خانواده اش زندگی راحتی فراهم کرده بود و اصرار داشت آدولفِ جوان در مدرسه خوب درس بخواند تا وقتی بزرگ شد بتواند شلغ خوبی به دست آورد اما آدولف هرچند به اندازه ی کافی باهوش بود , سخت کوش نبود در مدرسه در برخی از درسها آنقدر تلاش میکرد تا قبول شود اما برای درسهایی که جذبش نمیکرد وقت نمیگذاشت سالها بعد همکلاسیهای سابقش به یاد می آوردند که آدولف چگونه معلمانش را دست می انداخت و برای شادیهای پسر بچه های دیگر در دفترچه ی خود طرحهای زننده ای از آنها می کشید. یکی از معلمانش هیتلر جوان را در دبیرستان به نحو بارزی پرخاشگر, خودسر, خودپسند و تندخو ارزیابی کرد که در سازگاری با مدرسه آشکارا مشکل داشت.
آدولف دلیلی واقعی برای ماندن در دبیرستان نمی دید.او در 16 سالگی مدرسه را ترک کرد. بدون گرفتنِ دیپلم که یافتنِ شغل را برای او آسانتر میکرد. البته برایش فرقی هم نمیکرد چون او اغلب رنجبرانی را که به داشتنِ شغلی در پشت میز و دستور گرفتن از دیگران راضی بودند مسخره میکرد و تاکید داشت که این برایش زندگی نمیشود .
*ترکِ خانه*
آدولف پس از ترک دبیرستان هیچ نقشه ای نداشت در عوض وقتِ آزادِ نامحدود خود را کم و بیش بدون دغدغه میگذراند یک تاریخدان خاطر نشان میکند که او در خانه ول میگشت, از غذاهایی که مادر مهربانش برایش میپخت لذت میبرد و تمام شب را بیدار میماند و غرق در کتابهای بیشمار درباره ی هنر, تاریخ و امور نظامی ,همینطور قصه های کاملا سرسری درباره ی کابویی ها و سرخ پوستان نوشته ی کارمای نویسنده ی آلمانی که هرگز به آن سوی اقیانوس اطلس پا نگذاشته بود میشد .
خواهر بزرگترِ آدولف و شوهرخواهرش فکر میکردند او دارد از مادرش سواستفاده میکند و اصرار داشتند که او آدولف را وادار کند که از خانه برود و دستِ کم کاری برای خودش دست و پا کند. مادر آدولف قبول کرد که مخارج رفتن او را به وین و نام نویسی در مدرسه هنر به عهده بگیرد.
هیتلر در سپتامبر 1907 خانه را ترک کرد و تمام پولی را که پدرش که چند سال قبل مرده بود برایش به ارث گذاشته بود با خود برد وجهی که مادرش تقبل کرده بود برای پرداختِ شهریه و هزینه ی شبانه روزی در مدرسه هنر در وین کافی بود او تصمیم داشت در آنجا تحصیل کند و به زودی هنرمند مشهوری شود.
مدرسه ی هنرهای زیبایِ وین شرایطِ ورودیِ سفت و سختی داشت پس از گرفتن یک آزمونِ ورودی از هر داوطلب خواسته میشد چند طراحی یا نقاشی که نمایانگر داستانهای انجیل نظیرِ طوفان نوح , تصلیب ِعیسی و آفرینش باشد ارائه کند.
طراحیهای هیتلر به او بازگردانده شد با این اظهارِ نظر که آنها بیش از حد تصنعی و بی روح اند,تقاضای او رد شد او ماه ها بعد دوباره تلاش کرد اینبار حتی در آزمون ورودی رد شد. مشاوری در مدرسه نظر داد که استعداد هیتلر بیشتر مناسب تحصیل در معماری هست و به او گفت که تقاضای ورود به آن مدرسه را بکند. متاسفانه از آنجا که هیتلر گواهیِ ترک تحصیل از دبیرستانش را نداشت مدرسه معماری حتی تقاضای او را مورد بررسی قرار نداد به نظر می رسید که پیشینه ی او به عنوانِ هنرمند پیش از آنکه به راستی آغاز شده باشد به پایان رسیده است این ردِ تقاضا هیتلر را از پای درآورد او روی این حساب کرده بود که نقاشِ مشهوری شود اما اینک دیگر امیدی به آن نداشت چنانکه تاریخدانی مینویسد نه امیدی داشت نه آینده ای دیواری را مقابلِ خود میدید بدون هیچ روزن یا پنجره ای.
آدولف هیتلرِ جوان که نتوانسته بود به مدرسه راه یابد به خیلِ ترکِ تحصل کرده های بیکار پیوست.پس از چند ماهی پولش ته کشید. از آنجا که نمیخواست به دنبالِ کارِ دائمی برود راهی برای کسبِ در آمد نداشت.
همانطور که بعدها به یاد می آورد این دلگیرترین دوره ی زندگی اش بود گاهی با آبرنگ کارت پستال می کشید و با فروختن آنها در خیابان پول اندکی به دست می آورد چندین پوستر تبلیغی صابون , سیگار و پودر ضد بو نیز کشیده بود چنین کاری با رویای او که میخواست هنرمند مشهوری شود خیلی فاصله داشت اما به او این امکان میداد که در هتلی ارزان قیمت اتاقی اجاره کند و یک کارت سوخت برای شام اش بخرد. وقتی نمی توانست کارت پستالهایش را بفروشد بدون غذا یا سرپناه میماند بیش از 5 ماه در وین ماند از یک اتاق ارزان قیمت به اتاقی دیگر رفت بر درگاه ها یا روی نیمکت خوابید گاهی میتوانست در پایین شهر جایی برای خواب پیدا کند جایی که به گزارش یکی از تاریخدانان دوشی میگرفت لباسهایش ضدعفونی میشد و در تختِ خوابی آهنی با فنرهای سیمی که دو ملافه ی قهوه ای آن را میپوشانید میخوابید و لباسهایش را به جای بالشت زیرِ سرش میگذاشت تنها غذایی که فراهم میشد نان و آش بود.
*شناساییِ بلاگردان ها*
هرچند هیتلر علاقه مند نبود دنبالِ کارِ دائمی بگردد در طول روز خود را مشغول نگه میداشت. وقت زیادی را در موزه ها صرف میکرد تا هروقت توان تهیه بلیطی ارزان قیمتی را داشت به او اجازه میداد در عقب سالن تئاتر بایستد. به دیدن اپرای رسمی می رفت, کتابخانه ی عمومی نیز یکی از پاتوق هایش درطولِ روزهایش در وین بود. از راه مطالعه طی این مدت بود که هیتلر برای نخستین بار با عقاید افراطیِ مربوط به اتحاد آلمانی ها یا پانژرمنیسم که در آن شهر رایج بود برخورد کرد نظریه ی پانژرمنیسم از این طرفداری میکرد که همه ی ژرمن های اروپا باید در یک امپراطوریِ بزرگ و واحد متحد شوند که این نظریه بر آن بود که مردم ژرمن یا آلمان از نظر زیبایی بدن,هوش واصالت برترند.مردم ژرمن که گاهی به عنوان نژاد آریایی از آنها یاد میشد از نظر پانژرمنیسم ها خالص تر از همه ی مردم های روی زمین بودند . کسانی که به پانژرمنیسم اعتقاد داشتند فرمانروایان آن زمان اتریش را به خاطر اینکه اجازه میدادند به غیرِ ژرمن ها نظیرِ ایتالیایی ها چک ها, روس ها و لهستانی ها در آن کشور زندگی کنند مورد انتقاد قرار میدادند وبا اینکه پانژرمنیسم ها به همه ی این گروه های دیگر با بدگمانی و نفرت مینگریستند اما منفورترین گروه از نظرِ آنها یهودیان بودند. یهودیان بخاطر اینکه دینشان با دین اکثریت مسیحی فرق داشت طی قرن ها در بیشتر نقاط اروپا تحت پیگرد و آزار قرار گرفته بودند یکی از تاریخدانان مینویسد گفته میشد یهودیان مسیح را کشته اند , شیطان را میپرستند و در مراسم خود از خون کودکان مسیحی به قتل رسیده استفاده میکنند هرچند امروزه چنین اتهام هایی چرند و کذب به حساب می آید, در اوایل قرن بیستم بسیاری از مردم به چنین عقایدی باور داشتند . زمانی که هیتلر در وین زندگی میکرد کتابهای یهود ستیزانه به وفور در معرض فروش قرار میگرفت در واقع تاریخدانان توافق دارند که وین یهودستیزترین شهر در اروپای غربی بود شاید به این دلیل که بسیاری از یهودیان از بخش های شرقی اروپا وارد وین شده بودند.
در ظرفِ 50 سال جمعیت یهودیِ وین نزدیکِ 6% افزایش یافته بود و برخی از مردم ژرمن از این رقم احساس خطر میکردند .
تاریخدان جان کیبن مینویسد: یهودیانِ فقیر ازجارِ شدید و اجتماعیِ وینی ها را برمی انگیختند. یهودیان ثروتمند در آنها کینه ایجاد میکردند.یهودیان یک بلاگردانِ دم دست بودند مردمی که میشد به خاطر تمام مشکلات دنیا انها را مقصر شناخت و برای جوان آس و پاسی چون آدولف هیتلر یهودیان آماجِ آسانی برای جبرانِ تلخ کامی و سرخوردگی گشته بود.
هیتلر در زندگی نامه اش درباره ی نخستین اثرپذیری اش از یک یهودی در وین چنین نوشت: یک روز ناگهان با پدیده ای در قبای بلند و با حلقه های گیسوی سیاهِ آویخته شده مواجه شدم , نخستین فکرم این بود,این یک یهودی است دزدکی و با احتیاط آن مرد را ورنداز کردم اما هرچه بیشتر به این قیافه ی عجیب خیره شدم و قسمت به قسمت آن را وارسی کردم این پرسش بیشتر در مغزم شکل گرفت , آیا این یک آلمانی است؟ برای اینکه تردیدهایم برطرف شود به کتابها مراجعه کردم برای نخستین بار در زندگی چند جزوه ی ضدِ یهودی را به چند پنی خریدم .
او از چنین عقاید یهودی ستیزانه ای برای توجیه تمام گرفتاریهای زندگی اش استفاده کرد و نتیجه گرفت که این یهودیان بودند که باعث شدند او در کسب پذیرش در مدرسه ی هنر ناکام شود, این یهودیان ثروتمند بودند که پول و بانکها را در اختیار داشتند و کسانی چون او را در کام قفر نگه میداشتند این روشنفکران تندروی یهودی بودند که سبب ناآرامیِ سیاسی در تمامِ شهرهای اروپا میشدند و هرچه بیشتر به این توجیه و تحلیل فکر میکرد و هرچه ادبیات پر از نفرت ضد یهودی بیشتری را میخواند همه ی اینها بیشتر در نظرش باورپذیر می آمد.
*به سوی ارتش*
در اوایل سال 1913 هیتلر از وین به شهر مونیخ در آلمان نقل مکان کرد.هرچند مونیخ به اندازه ی وین بزرگ و پر زرق و برق نبود,هیتلر خود را در آلمان خوشحال تر احساس میکرد به نظرش در وین تعداد غیر آلمانی ها بیش از اندازه زیاد بود و آنها داشتند اتریش را به تباهی میکشاندند.آلبرت مارین مینویسد او به آلمان به مسابه ی آخرین پایگاهِ آریایی ها پناهگاهی برای کسانی نظیرِ خودش مینگریست.هرچند زندگی در مونیخ برای هیتلر آسان تر نبود حادثه ای رخ داد که زندگیِ او را تا حد زیادی تغییر داد. در سال 1914 جنگ جهانی اول آغاز شد در حالی که اکثر مردم از فکر جنگ جهانی اول متوحش و اندوهگین بودند , هیتلر خوشحال بود.آنچه او را خشنود میساخت بویژه این بود که میتوانست در ارتش آلمان نام نویسی کند او سالها بعد نوشت : برای من این ساعت ها به منزله ی رهایی از رنج و اندوهی بود که طی روزهای جوانی ام بر من سنگینی میکرد, از اینکه تصدیق کنم که شور و هیجان مرا از خود بیخود کرد شرمنده نیستم , به زانو افتادم و از صمیمِ قلب خدا را شکرگزاری کردم که این لطف را شاملِ حالم کرده بود که در این زمان زندگی کنم .
هرچند هیتلر در زندگیِ غیرِ نظامی اش تا حدی با ناکامی روبرو شده بود ,سرباز خوبی شده بود,او درجه ی سلجوقه ای گرفت و در 47 نبرد در جبهه ی غرب به عنوانِ دونده ی پیام رسان خدمت کرد که وظیفه اش رساندنِ پیام ها به عقب و جلو بینِ خطوط ِ جلو و افسرانِ خطِ عقبِ جبهه بود.
چنانکه یک تاریخدان مینویسد:قطعه زمینِ بین سنگر و پایگاه توپخانه زیرِ آتش سنگینِ مسلسل های انگلیسی بود و دونده ی پیام رسان که از این قطعه زمین عبور میکرد می بایست به راستی مردِ بسیار شجاعی باشد.
هیتلر بی نهایت شجاع بود و اغلب برای ماموریت های بسیار خطرناکی که دیگر دوندگان پیام رسان میکوشیدند از آنها اجتناب کنند,داوطلب میشد.شجاعتش طیِ یکی از این ماموریت ها صلیبِ آهنین را نصیبش کرد که یک مدالِ شجاعتِ بسیار با ارزش بود که به ندرت به سلجوقه ها داده میشد اما هرچند کارهای جسورانه ی هیتلر برایش احترام به ارمغان می آورد , باز هم کسانی که به همراهِ او خدمت میکردند , او را آدمِ عجیب و غریبی تلقی میکردند مثلا برخی از سربازانِ هم واحدِ او برایشان عجیب بود که هیتلر اینقدر از جنگ لذت میبرد . ......
بخش سوم در هفته بعد در پیج گذاشته می شود.
نویسنده کتاب: گیل استوارت
بزار فردا اگه مُردیم ، بدونن ما کیا بودیم
بزار فردا اگه مُردیم ، بدونن ما کیا بودیم ...
بفهمن که چی می خواستیم ، ببینن هم صدا بودیم ...
Monday, February 25, 2013
امپراطوریِ هیتلربخش اول : وضعیتِ آلمان
*امپراطوریِ هیتلر*
بخش اول :
*وضعیتِ آلمان قبل از به قدرت رسیدنِ هیتلر*
جنگ جهانی اول چنان خونین و ویرانگر بود که تا آن زمان سابقه نداشت.تانک ،هواپیما و توپخانه سنگین برای نخستین بار در این جنگ به کار رفت.
جنگ جهانی اول با پیروزی متفقین که متحمل تلفات بسیار سنگینی شده بودند به پایان رسید.این دولت های متفق در سال 1918 یک هدف عمده داشتند: حصول اطمینان از اینکه آلمان دیگر هیچگاه تهدیدی برای آنها محسوب نشود.
چنانکه سیاستمدار بریتانیایی، سِر اریک گِدِس در پایان جنگ اظهار داشت: "آلمانی ها قرار است چلانده شوند همانطور که یک لیمو ترش را می چلانند تا هسته ها بیرون آیند ."
متفقین پیروز برای تضعیف آلمان معاهده ورسای را پیش نهادند که درآن تعداد زیادی_در مجموع 440_ شرط را برشمردند که آلمان میبایست آنها را می پذیرفت.
این معاهده چنان سختگیرانه بود که برخی از آمریکاییهای دست اندرکار تهیه آن صادقانه احساس شرمساری میکردند.سرانجام که شرایط معاهده نوشته شد،رابرت لانسینگ وزیر امور خارجه ایالات متحده تصدیق کرد که شرایط صلح بی اندازه خشن و تحقیرآمیز به نظر میرسد.حتی خود ویلسون،رئیس جمهور آمریکا نیز گفته بود: "اگر من آلمانی بودم فکر میکنم هرگز نباید آنرا امضا میکردم."
شرایط معاهده:
برخی از شرایط تلاش آشکار برای کاهش توان نظامی آلمان بود.معاهده تنها یک نیروی صد هزار نفری را برای آلمان مجاز میشمرد که بخش بسیار کوچکی از نیرویی بود که آلمان در دوره جنگ در اختیار داشت.نیروی دریایی آلمان ناگزیر بود زیر دریایی های خود را تحویل دهد و تنها حق داشت شش ناو جنگی قدرتمند خود را نگه دارد. معاهده همچنین آلمان را از ساختن تانک، هواپیماهای نظامی، توپخانه های سنگین و دیگر جنگ افزارهای تهاجمی منع میکرد.
دیگر شرایط معاهده آلمان را از بیشتر قلمروش محروم میکرد.مستعمرات آلمان در آفریقا،چین و حوزه اقیانوس آرام گرفته شد.ایالت های آلمانی زبان آلزاس و لورن واقع در مرز فرانسه و آلمان به فرانسه واگذار گردید.اراضی وسیعی که زمانی در تصرف آلمان بود جدا و به لهستان واگذار شد.راین لند اراضی حاصلخیز غرب رود راین به متفقین سپرده شد.
معاهده نه تنها وسعت، جمعیت و توان نظامی آلمان را کاهش داد بلکه بر اقتصاد آن نیز اثر گذاشت.بسیاری از اراضی ای که به تصرف متفقین درآمد نواحی مهم صنعتی و کشاورزی بودند.
پیامد‌های معاهده صلح ورسای بر اقتصاد آلمان:
معاهده موارد ذکر شده زیر را از آلمان ستاند:
1- 13%قلمرو و 10% جمعیت آن کشور
2- 75% معادن آهن، نصف معادن زغال سنگ، سه چهارم معادن روی، نصف معادن سرب و تقریباً تمامی معادن پتاس آن کشور
3- تقریبا تمام سرمایه‌گذاری‌های خارجی آلمان که بالغ بر یک دهم کل ثروت آن کشور میشد
4-یک ششم محصول کشاورزی و یک دهم کارخانه‌های صنعتی آن.
*مقصر و شرمنده*
تکان دهنده ترین بخش های معاهده ورسای آن چیزی بود که به بندهای مقصر بودن معروف شد.طبق این شرایط آلمان مقصر شروع جنگ شناخته شد و میبایست مسئولیت پرداخت غرامت جنگی را عهده دار شود. بنابراین آلمان را موظف به پرداخت حدود 100 میلیارد دلار(بیش از 600 میلیارد دلار امروزی) کردند.
اما آلمان به هیچ وجه در شرایطی نبود که بتواند این مبلغ را پرداخت کند.آخرین ماه های جنگ اقتصاد این کشور را نابود کرده بود و حتی بدتر از آن آلمانی ها تقریباهیچ مواد غذایی نداشتند و نبود مواد غذایی سبب قحطی شده بود.
تاریخدان آلبرت مارین مینویسد:"اسکلت های متحرک در جستجوی اسب های مرده پرسه میزدند و بر سر یک تکه گوشت گندیده با هم گلاویز میشدند.گرسنگی هر روز صدها نفر را از پا درمی آورد.غالبا برای تابوت چوب موجود نبود و مردم را در گورهای دسته جمعی دفن میکردند.جسد کودکان خردسال را درجعبه های مقوایی قرار میدادند."
آلمانی های بی نوا در صفِ غذا در انتظار بودند.با امضای پیمان ورسای از 1919 تا 1923 تقریبا تمام درآمد خانوار صرف هزینه غذا میشد.
مطالبات متفقین از آلمان نه تنها غیرمنصفانه بلکه غیر واقع بینانه بود.آلمان نیز مانند فرانسه و انگلستان ویران شده بود.اقتصادش آشفته،مردمش گرسنه و صحنه سیاسیش بی ثبات و پرآشوب بود و کاملا مشخص بود که آلمان از پس چنین غرامتی برنخواهد آمد.
آلمان نه تنها با کمپود پول مواجه بود بلکه راه های چندانی هم برای کسب درآمد نداشت.متفقین بهترین معادن و کارخانه های آلمان را تصاحب کرده بودند. اجناسی هم که میتوانست تولید کند به بازارهای متفقین راه نداشت.
ویلهلم دوم امپراتور آلمان نیز پیش از پایان جنگ به دلیل وقوع آشوب داخلی و شورش در کشور توسط کمونیست ها،به هلند گریخته بود و قدرت سیاسی را در آلمان به طرز خطرناکی بلاتکلیف رهاکرده بود.
بنابراین چه دلیلی داشت که متفقین مردم آلمان را که اینک بدون امپراتور بودند به این شکل مجازات کنند؟
در تاریخ جنگ ها و معاهدات، سابقه نداشت ملتی اینگونه تحقیر و خرد شود.
*قیصر ویلهلم دوم امپراتور آلمان در زمان جنگ جهانی اول*
هیئت دیپلماتیک آلمان با 280 عضو راهی فرانسه شد تا معاهده را امضا کند. رهبران فرانسه دستور اکید داده بودند که قطار حامل این هیئت نمایندگی با سرعت 16 کیلومتر در ساعت حرکت کند تا آلمانی ها بتوانند خرابی هایی را که به قول فرانسویها مسببش بودند، ببینند.هنگامی که نمایندگان آلمان به ورسای رسیدند، ژرژ کلمانسو نخست وزیر فرانسه با لحن تندی با آنها صحبت کرد و گفت: " وقت آن رسیده که حساب های سنگینمان را تصفیه کنیم."
شایان توجه آن که متفقین در جریان نوشتن معاهده جایی برای آلمانی ها در میز مذاکرات در نظر نگرفته بودند، تنها پس از آنکه به امضای آلمان نیاز افتاد از نمایندگان آلمان دعوت به عمل آمد.
تاریخ نگار چارلز براسِلِن فلاد مینویسد:
"در سرتاسر آلمان از درد و خشم ناشی از تحقیرشدگی فریاد و فغان برخاست."
دولت آلمان به منظور پاسخگویی به مطالبات هم مردم نگون بخت خودش و هم متفقین،شروع به چاپ اسکناس بیشتر کرد.از آنجا که فرانسوی ها و دیگر متفقین مقدار زیادی از طلاهای آلمان را از خزانه ملی این کشور به سرقت برده بودند،برای اسکناس هایی که چاپ میشد پشتوانه ای وجود نداشت.133 چاپخانه دولتی با 1783 دستگاه چاپ روز و شب مشغول تولید پول کاغذی به نام مارک شدند. از آنجا که چیز با ارزشی پشتوانه این مارک ها نبود، ارزش آنها به سرعت سقوط کرد. به عنوان مثال در سال 1919 نه مارک برابر یک دلار آمریکا در بازار جهانی بود.اما درسال 1923 رقم باور نکردنی چهار تریلیون مارک برابر تنها یک دلار بود! با این حال دولت هنوز به چاپ اسکناس های بی ارزش ادامه میداد.
تورم افسار گسیخته سطح زندگی مردم را در آلمان به شدت تحت تاثیر قرار داد.قیمت ها تنها در یک روز صد برابر و گاه بیشتر میشد.حقوق بگیران مجبور بودند برای حمل حقوقشان به خانه،گاری یا چرخ دستی به سر کارشان بیاورند،چون در جیب یا کیف جا نمیشد.
کارخانه ها به کارگرانشان 2 بار در روز دستمزد پرداخت میکردند و به آنها مرخصی کوتاه مدت میدادند تا پیش از آنکه قیمت ها بالاتر رود برای خانواده خود مواد غذایی بخرند.
هیچ کس در آلمان یا حتی در تمام اروپا چنین تورمی ندیده بود. فحشا،بزهکاری و مفاسد اجتماعی سراسر جامعه را در بر گرفته بود.حق اشتراک یک روزنامه در برلین از هفته ای شش مارک به بیش از پانصد میلیارد مارک ترقی کرد و از آنجا که پول کاغذی این قدر بی ارزش بود،مردم از آن برای عایق بندی،کاغذ دیواری، و حتی به عنوان کاغذ باطله برای روشن کردن اجاق آشپزخانه شان استفاده میکردند.مردم با سوزاندن این اسکناسها خود را گرم نگه میداشتند و کودکان نیز خود را سرگرم. زنی شکایت داشت که وقتی یک سبد بزرگ پر از اسکناس را برای چند دقیقه جلوی یک مغازه جا گذاشت،دزدی سبد را ربود،اما اسکناس ها را باقی گذاشت!
این فضای پرآشوب و دهشتناک صحنه را برای یک جوان اتریشی و سرجوخه سابق ارتش آلمان مهیا کرد تا حرکت خود را به سوی قدرت آغاز کند...........
بخش دوم در هفته بعد در پیج گذاشته می شود
نویسنده کتاب: گیل استوارت
پیام مادر سهراب
با درودِ فراوان...
از هموطنانِ گرامی که به مناسبتِ تولد سهرابِ عزیزم پیام دادند بی نهایت سپاسگزارم.
بسیار خوشحالم از اینکه هنوز هستند هم پیمانانی که یادِ همراهانِ خویش را گرامی میدارند و آنها از یادها فراموش نگشته اند و راهِ سبزشان را با یادآوریِ روزهای تولد همچنان سبز نگه میدارند...
روحِ بزرگ این رهروان در راهِ رسیدن به اهداف و آرمانهای خویش , شما دوستدارانِ صلح و زندگیِ دور از خشونت را به همراهیِ خود می طلبد.
برای رسیدن به سه آرزوی سهراب همانا اتحادِ همه ی همراهانِ سبزمان را خواهانم و برای یکایکِ شما عزیزان صبر و بردباری و سلامتی آرزومندم.
باتشکر...
پروین فهیمی
به صفحه سهراب بپیوندید
https://www.facebook.com/sohrabaarabi
کاری از رویای آزادی
عقل گفت که دشوارتر از مردن چیست؟
عشق فرمود فراق
با تشکر از صفحه رویای آزادی در ساخت این پوستر مشترک
به پیج رویای آزادی ببیوندید
https://www.facebook.com/Roya.e.Azadiii
Sunday, February 24, 2013
فالی که روزِ تولد سهراب به نیتِ او وتمامیِ شهدا گرفتیم.....
فالی که روزِ تولد سهراب به نیتِ او وتمامیِ شهدا گرفتیم.....
عیشم مدام است از لعل دلخواه
کارم به کام است الحمدلله
ای بخت سرکش تنگش به بر کش
گه جام زر کش گه لعل دلخواه
ما را به رندی افسانه کردند
پیران جاهل شیخان گمراه
از دست زاهد کردیم توبه
و از فعل عابد استغفرالله
جانا چه گویم شرح فراقت
چشمی و صد نم جانی و صد آه
کافر مبیناد این غم که دیده‌ست
از قامتت سرو از عارضت ماه
شوق لبت برد از یاد حافظ
درس شبانه ورد سحرگاه
Subscribe to:
Posts (Atom)